วันสุดท้ายที่เขาจะเป็นคนเดิม
---
...

วันสุดท้ายที่เขาจะเป็นคนเดิม
---
แปลกดี เวลาเห็นใครสั่งลาว่ากำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก หรือเดินทางไปทำงานต่างประเทศเป็นเวลานานหนึ่งปีหรือสองปีแล้วรู้สึกใจหาย ซึ่งถ้าไม่มานั่งคิดจริงจังก็คงแค่รู้สึกแบบนั้น อธิบายตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่วันนี้ลองมานั่งคิดดูว่าทำไมเราจึงรู้สึกใจหาย ลองค่อยๆ คิดค่อยๆ เขียนไป...

อาจเพราะเขาหรือเธอคนนั้นกำลังจะเดินทางไปในโลกอีกใบที่แตกต่างจากโลกที่เราอยู่ เราไม่มีวันแน่ใจได้เลยว่าสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ ชีวิตใหม่ๆ ที่เขากำลังต้องเจออีกตั้งนานจะเปลี่ยนแปลงตัวเขาไปมากน้อยแค่ไหน

เราไม่มีทางมั่นใจได้เลยว่า เจอกันอีกทีเขาจะกลายไปเป็นใครอีกคนหรือเปล่า เขาจะกลายเป็นคนที่เราไม่รู้จักอีกต่อไปแล้วหรือไม่ ซึ่งหลายคนก็เป็นแบบนั้นซะด้วย

สายสัมพันธ์แม้ดูเหมือนสามารถยืดยาวไปได้ถึงดินแดนห่างไกล แต่ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว สายสัมพันธ์ก็มีขีดจำกัดของมัน หากยืดออกมาก สายสัมพันธ์ก็จะถูกดึงให้เส้นบางลงเรื่อยๆ นั่นหมายถึงความเข้าใจกันที่น้อยลง การพูดจากันในเรื่องเดียวกัน ความสนใจเดียวกันที่น้อยลง ยังไม่ต้องนับเรื่องความแข็งแกร่งของคนคนหนึ่งซึ่งต้องไปใช้ชีวิตเพียงลำพังในดินแดนห่างไกลซึ่งคงแข็งแกร่งขึ้นเป็นธรรมดา นั่นหมายความว่าเขาอาจต้องการคนที่เคยพึ่งพาน้อยลง ไม่ได้ลืมกัน แค่ไม่ได้ต้องการเท่าเดิม

ระยะเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ปีหรือสองปี จะว่าเร็วก็เร็ว แต่จะว่านานก็นาน เพราะในรายละเอียดของแต่ละวันล้วนมีสิ่งที่ฝ่ายหนึ่งพบเจอ ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้พบเจออยู่ทุกวินาที แม้เล่าสู่กันฟังมากมายแค่ไหนก็ไม่มีทาง 'เห็น' หรือ 'รู้สึก' ได้เท่ากับที่อีกคนหนึ่งได้เจอจริงๆ

ความต่างของโลกและชีวิตของทั้งสองฝ่ายค่อยๆ ถ่างความสัมพันธ์ออกจากกัน แน่ล่ะ เรายังตามอัพเดตเรื่องราวและความเปลี่ยนแปลงของกันและกันได้

ยากที่จะบอกว่าไปแล้วไม่เปลี่ยน แต่เราก็สามารถเปลี่ยนไปพร้อมกันได้ หรืออีกอย่างก็คือ-เราจะไม่เปลี่ยนเร็วและแรงจนเกินไป-หากยังอยากคบหากัน

เพราะความไม่รู้ ความกังวล และไม่แน่ใจในความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้นี่เอง ทำให้เรารู้สึกใจหายเมื่อใครคนหนึ่งกำลังโบกมือเดินเข้าสู่ประตูขึ้นเครื่องบิน ในวินาทีนั้นเราตระหนักดีว่า-เรากำลังจะได้พบ 'คนเดิม' เป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้เขาจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง-เป็นคนที่เราต้องทำความรู้จัก ต้องติดตามความเปลี่ยนแปลง ต้องคอยถามไถ่เพื่อเรียนรู้กันและกัน

แต่ชีวิตก็เป็นแบบนี้ ไปหรืออยู่ แท้ที่จริงเราล้วนเปลี่ยนแปลง แต่การอยู่ในโลกใบเดียวกันย่อมทำให้เราเปลี่ยนไปพร้อมกัน ในทิศทางใกล้เคียงกัน การอยู่ต่างโลกกันย่อมยากจะคาดเดา

แต่ชีวิตก็เป็นแบบนี้ เราต่างกลายเป็น 'คนใหม่' ของกันและกันเสมอ เพียงแค่บางครั้งเราอาจมองไม่เห็นความ 'ค่อยๆ เปลี่ยนแปลง' นั้นชัดเจนนัก กระทั่งเมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เราจึงย้อนกลับไปสังเกตเห็นความ 'ค่อยๆ เปลี่ยนแปลง' ที่เกิดขึ้นมาตลอดทาง

ความรู้สึก 'เป็นคนเดิม' ของใครสักคนหนึ่งที่มีต่อใครอีกคนหนึ่ง แท้จริงแล้วคือความเปลี่ยนแปลงไปพร้อมๆ กัน

เป็นเรื่องตลกของชีวิต และไม่แปลกเลยที่เราจะใจหาย เพราะกว่าที่จะได้รู้จักและรู้สึกกับคนคนหนึ่งมากมายขนาดนี้นั้นไม่ง่าย และเมื่อคิดได้ว่าคนคนนี้กำลังจะหายไปตลอดกาล กลายไปเป็น 'คนใหม่' ที่เราไม่รู้จัก ย่อมชวนให้รู้สึกว่าบางส่วนในชีวิตเรากำลังจะหายไปตลอดกาล

แต่ก็นั่นแหละ เราต่างมีวันสุดท้ายที่จะต้องจากลา 'คนเดิม' ของเรา

เรายังจะได้พบเขาอีกครั้ง ในวันที่ทั้งเขาและเรากลายเป็นอีกคน
Last day he will be the same person
---
It's strange when I see someone saying goodbye that I'm going to study abroad or traveling abroad for a year or two. I feel frightened. If I don't come to think seriously, I just feel like that. I can't explain myself why. But today I tried. Thinking about why I feel frightened. Think slowly writing...

Maybe because he or she is going to travel in another world different from the world we live. We can never be sure of new environments, new people, new life he is going to see for a long time. How much will change him.

We can never be sure if we meet again. Will he become someone else. Will he become someone we don't know anymore. Many people are like that.

Relationships seem to be stretched to a far away land. But if it's true, the relationship has its limits. If it stretched out, the relationship will be pulled to thin. That means less understanding. Talking in Same thing, less attention, still don't count the strength of one person who has to live alone in a far away land. That means he may want less dependent, not forget each other. Just don't want the same.

The time that we haven't been together for a year or two, it's fast, but it's long. Because in the details of each day, there are things that one side meets while the other doesn't meet every second, even how much we tell each other. There is no way to ' see ' or ' feel ' as much as another person has met.

The difference of the world and the lives of both parties slowly spread the relationship apart. We can still follow cuddle update each other's stories and changes.

It's hard to say that we haven't changed, but we can change together. or else is - we won't change too fast and strong - if we still want to be in relationship.

Because of ignorance, worry and unsure of these changes, it makes us feel frightened. When someone is waving into the door of the plane. at that second, we realize that - we are about to meet 'same person' for the last time. After this, he will change to another. - it's someone we need to get to know. We have to follow. Change. We have to ask to learn each other

But life is like this or in fact we all change. But living in the same world makes us change together in close direction. Living in different worlds is difficult to predict.

But life is like this. We always become ' new ' for each other. Sometimes we may not see the ' gradually change ' is clear. Until when big changes, we go back to notice the ' gradually change ' happening all the way.

The feeling of 'being the same person' for someone else is actually a change together.

It's a joke of life and it's not strange that we are frightened because it's not easy to know and feel this many people. and when we think that this person is about to disappear forever, become a ' new ' that we don't know. Let's feel that some of our lives are about to disappear forever.

But that's it. We all have the last day to say goodbye to our ' same '

We will see him again on the day both he and we become one another.Translated

---